De moord op de 46-jarige George Floyd door de politieagent Derek Chauvin uit Minneapolis op 25e mei 2020 veroorzaakte wereldwijde opschudding.
Gevangen op camera door verschillende omstanders, zijn de herhaalde smeekbeden ‘Ik kan niet ademen’ uitgegroeid tot een van de strijdkreten van demonstranten die vrijwel onmiddellijk in actie kwamen. Onder druk van enorme publieke druk zijn alle 4 betrokken politieagenten inmiddels ontslagen, aangeklaagd en gearresteerd. Toch heeft het flagrante gebruik van buitensporig geweld door agent Chauvin tegen de ongewapende George Floyd een vuur aangewakkerd dat alleen maar lijkt te groeien. Black Lives Matter (BLM) protesten hebben wereldwijd plaatsgevonden, en wij allen zijn gedwongen de ongemakkelijke waarheden te erkennen dat systemisch racisme en wit privilege nog steeds springlevend zijn in onze samenlevingen.
Historisch gezien waren Amerikaanse burgerrechtenleiders zwarte mannen – denk aan Martin Luther King, Malcolm X, Bayard Rustin, A. Philip Randolph – die de publieke gezichten en stemmen van de beweging werden. Vrouwen, voornamelijk wit en middenklasse, kwamen in plaats daarvan op voor vrouwenrechten en leidden de feministische beweging. Zwarte vrouwen hebben daarom een moeilijke en over het hoofd geziene positie ingenomen, uitgesloten van zowel burgerrechten- als vrouwenrechtenbewegingen. De hashtag #BlackLivesMatter en de daaropvolgende organisatie in 2013 markeerden een keerpunt. Opgericht door drie Afro-Amerikaanse vrouwen als reactie op de vrijspraak van George Zimmerman in de moord op Trayvon Martin, is BLM in de kern zowel een burgerrechten- als vrouwenbeweging. Het is intersectioneel, inclusief en groeiend, waarbij steeds meer witte vrouwen zich aansluiten bij de strijd tegen politiegeweld en structureel racisme. Deze post heeft tot doel de sleutelrol van vrouwen binnen de BLM-beweging te benadrukken en hoe wij allemaal een rol kunnen spelen in het bestrijden van deze onrechtvaardigheden. Zoals de burgerrechtenactiviste uit het begin van de 20e eeuw Amy Ashwood Garvey beroemd zei: “de negerkwestie is niet langer een lokale kwestie, maar van de negers van de wereld, die de handen ineenslaan en vechten voor één gemeenschappelijke zaak.”
De media portretteert zwarte vrouwen vaak als rouwende echtgenotes, moeders, partners, zussen van de talloze zwarte mannen die om het leven zijn gekomen door politiegeweld in Amerika. Deze vrouwen zijn echter ook slachtoffers van raciaal gemotiveerd politiegeweld (vaak seksueel van aard), evenals leiders en organisatoren van een nieuwe golf burgerrechtenorganisaties en -bewegingen. Voortbouwend op de rijke maar minder bekende geschiedenis van zwarte vrouwelijke burgerrechtenactivisten zoals Mittie Maude Lena Gordon, Ella Baker, Fannie Lou Hammer, Rosa Parks en Dorothy Height, heeft BLM de kracht van sociale media benut om raciale onrechtvaardigheid als nooit tevoren aan het licht te brengen. De #SayHerName-campagne wil aandacht vestigen op de vaak vergeten zwarte vrouwen en meisjes die door wetshandhavers in de VS zijn gedood. Gelanceerd door het African American Policy Forum (AAPF) in 2014, biedt de beweging steun aan de families van slachtoffers en organiseert ze wake’s en publiceert ze rapporten om bewustzijn te creëren over het onevenredige gevaar voor zwarte vrouwen in politiebewaring.
Opgericht door drie vrouwen – Patrisse Khan-Cullors, Alicia Garza en Opal Tometi – in 2013, Black Lives Matter heeft sociale mediaplatforms en grassroots-organisatie gebruikt om een werkelijk wereldwijde massabeweging te creëren. Sinds de allereerste BLM-protesten in Ferguson na de fatale schietpartij op de 18-jarige Michael Brown, is sociale media de drijvende kracht geweest, die activisten mobiliseerde, de boodschap naar nieuwe doelgroepen verspreidde en de beweging in staat stelde het narratief rond systemisch racisme te beheersen. 7 jaar en honderden protesten later domineert BLM opnieuw onze Instagram-, Twitter- en Facebook-feeds. Meer dan ooit hebben witte activisten en bondgenoten zich bij het gesprek aangesloten, met het besef dat racisme fundamenteel een wit probleem is. Om echt betekenisvolle verandering te bewerkstelligen, moet elk deel van de samenleving achter Black Lives Matter staan. De beweging is inclusiever en intersectioneler dan ooit tevoren, met niet alleen vrouwen maar ook homoseksuele, trans- en queerdeelnemers aan het roer. Zoals activiste Netta Elzie zei in een interview uit 2015: “politiegeweld maakt niet uit wat je geslacht is. Het maakt niet uit of je licht- of donkerhuidig bent. Het maakt niet uit. Wat wel uitmaakt, is dat we alle verschillende soorten mensen die in de categorie zwart vallen, meenemen.”
Één ding is duidelijk uit de BLM-protesten als reactie op de moord op George Floyd vorige maand: het belang van witte deelname aan de beweging tegen racisme. Vooral witte vrouwen hebben een lange en bewezen geschiedenis van marcheren zonder angst voor politiegeweld of juridische repercussies. Neem de Women’s March on Washington in januari 2017, de grootste eendaagse protestmars in de Amerikaanse geschiedenis. Bijna 500.000 mensen liepen mee als reactie op de inauguratie van Donald Trump en de anti-vrouwenuitspraken van de nieuwe president. Van de overwegend witte, vrouwelijke demonstranten werd niet één arrestatie verricht. Dit voorbeeld legt het raciale vooroordeel van de Amerikaanse politie tegen zwarte mannen scherp bloot. Het begrijpen van wit privilege is fundamenteel voor het vooruithelpen van de BLM-beweging. Als witte vrouwen hebben we de verantwoordelijkheid om marsen bij te wonen, ons uit te spreken op sociale media en werkgevers, vrienden en familieleden uit te dagen op openlijk of latent racisme. De BLM-beweging heeft vrouwen van alle kleuren en etniciteiten over de hele wereld verenigd. Geput uit de immense moed en toewijding van zwarte vrouwen in deze strijd, zouden we ons allemaal gesterkt moeten voelen om op te staan en met hen mee te doen. Ons werk is nog maar net begonnen.
Mooncup is opgericht in de geest van inclusiviteit, en wij veroordelen alle vormen van racisme – gewelddadig of anderszins. Wij geloven dat de beste weg vooruit is om te luisteren naar zwarte stemmen met open oren.
Bij Mooncup luisteren we altijd. Als je verhalen, ideeën of suggesties hebt die je met ons wilt delen, neem dan contact met ons op.
Blog disclaimer
Onze blog is bedoeld om informatie en ideeën te delen over menstruatie, gezondheid en duurzaamheid. Hoewel we ons best doen om de inhoud accuraat en up-to-date te houden, kunnen dingen in de loop van de tijd veranderen. De informatie hier is niet bedoeld als medisch advies — bij gezondheidsproblemen raadpleeg altijd een gekwalificeerde zorgprofessional. Voor meer informatie over onze claims, zie onze Claims-pagina, en voor de meest actuele productinformatie, bezoek onze Productpagina’s.
